BABBELEN IS NIET HETZELFDE ALS COMMUNICEREN

Veronderstellingen nekken je keer op keer, en toch blijven we het vaak doen. Ik denk dat, vermoed dat, ga ervan uit dat, ... Te veel aannames zonder echt zeker te zijn. En plots gaat het dan fout.

Er zit een mega knoop in mijn maag. Er is iets niet in orde geraakt en de deadline is gepasseerd.
Mijn stressmetertje schiet de hoogte in.
Pfff, zo’n dingen vreten aan mij.

Het straffe is dat het niet mijn taak was, ook niet mijn verantwoordelijkheid. Maar bon, je bent een team en je werkt samen.
De taakverdeling was geruime tijd eerder doorgesproken en afgeklopt door alle deelnemers.

Het onderwerp ter zake werd halvelings in mijn richting gegooid en ik had niet door dat het een to do voor mij was.

Maar het bommetje is nu ontploft en ik hang vol smurrie en spatten. Ik besef dat mijn interpretatie fout was. Shit, zeg!

Verkeerde perceptie.
Verkeerde communicatie?
Of onduidelijke communicatie?

Het gebeurt vaak.
De ene zegt iets en de andere hoort iets. En dat zit niet altijd op dezelfde lijn.

In bedrijven ziet men communicatie als een hoog goed, maar wanneer het er echt toe doet, wordt het stiefmoederlijk behandeld.

In wat we zeggen.
In hoe we het zeggen.
In wat we bedoelen.

De woorden die we gebruiken, hebben niet voor iedereen dezelfde betekenis. Dat merk ik aan mijn eigen keukentafel. Vlaams-Brabanders en Limburgers geven andere invullingen aan dezelfde woorden. Vaak grappig, soms verwarrend en soms totaal naast de kwestie.

In werkomstandigheden kan dit tot nare situaties leiden. Daardoor kan een aanname of veronderstelling duur komen te staan. Ik heb mij hier ook laten vangen.

Deze ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, dus tijd om voor het project waar ik aan meewerk een communicatiestructuur op poten te zetten.

Mijn organisatorisch brein schakelt onmiddellijk naar de hoogste versnelling: