Te vaak nog worden pleisters geplakt op wonden die te ver zijn, terwijl de oplossing meestal bij de oorzaak te vinden is. Waarom blijft het dan toch zo moeilijk om eerder voor de juiste dan wel de makkelijke aanpak te kiezen.

Althans, zo voelt het vaak aan als bevriend accountantskantoor X mij contacteert om een klant van de ondergang te redden. Een hardwerkende ondernemer die zichzelf nekt door onwetendheid over een efficiënte interne werkmethode. Iets dat hem vandaag parten speelt, maar waar hij zelf de oplossing niet voor vindt. 

Het is een heel herkenbaar gegeven.  Niet alleen voor mij die aan de kant van de mogelijke oplossing staat, maar voor heel wat ondernemers die op dezelfde trein van de neerwaartse spiraal zitten. 

Dit is het verhaal van ondernemers die gestart zijn vanuit een expertise in een vakgebied; daar heel sterk in zijn en kwalitatief hoogstaande resultaten in neerzetten, maar geen blijf weten met de verwachtingen die het ondernemerschap met zich meebrengen.  

De slaagkans op het succes van een onderneming zijn voor mij terug te brengen in drie onderdelen: 

1. Zelfstandigheid  

2. Ondernemerschap 

3. Vakexpertise 

Zelfstandigheid is een statuut waarvoor je een aantal zaken in orde moet maken en daarvoor kan je aankloppen bij de gekende kanalen die je begeleiden naar het bekomen  van een btw-nummer. De boekhouder, het ondernemingsloket, en de verzekeringsadviseur zijn daarbij de meest gekende partijen. Vakexpertise is het beginsel van je bestaan als ondernemer. Je kennis, kunnen en vaardigheden die je je eigen hebt gemaakt en die je ervan overtuigd hebben dat je hiermee hoge toppen kan scoren. En wie is wie omdat in twijfel te durven trekken! 

Tot zover loopt alles nog goed en is iedereen mee. Maar de misvatting is echter dat slechts twee van de drie succesfactoren onvoldoende zijn om er een echt succes van te maken. En laat het nu net de technieken, de vaardigheden, de kennis over en de tijd die men spendeert aan het “ondernemerschap” de aspecten zijn die het echte verschil zullen maken. 

Hard werken haalt het bijna nooit van slim werken. 
Chaos haalt het niet van efficiëntie. 
Onwetendheid haalt het niet van kennis. 

Dan blijft de vraag, wat heb je als ondernemer nodig om overtuigd te geraken? Is het nodig om tot de fase van no-way-back te gaan omdat trots je in de weg staat? Is falen een betere optie dan hulp inroepen? Zijn we te fier om toe te geven dat we niet alles alleen kunnen? Dat er geen schaamte is voor het gebruik maken van de kennis van anderen.  

Wat de baksteen voor de Belg is, is de trots voor de Belgische ondernemer. Iets dat we moeilijk opzij kunnen zetten. Iets dat blijft parten spelen.  

Eerder deze week sprak ik met een pas gestarte ondernemer. Het zal allemaal wel loslopen, zei hij, want hij heeft een fantastische boekhouder die alles voor hem doet. Hmmm, denk ik dan. Eén en drie zijn ingevuld en deel twee zal zichzelf wel oplossen?  

Ben ik dan te uitgesproken in deze? Voor heel wat ondernemers vermoedelijk wel.  

Om terug te komen op de case bovenaan,  de interne werking van de klant wordt intussen aangepakt. We hebben alles geanalyseerd, het werkproces uitgeschreven, geoptimaliseerd en bepaald hoe het pad vooruit eruit moet zien.  

Opdracht één is afleren. Eén van de moeilijkste dingen is het afleren van oude gewoontes waarvan je weet dat ze niet positief bijdragen, maar nu eenmaal vertrouwd aanvoelen. Loslaten is nodig om ruimte te maken voor nieuwe, verbeterde zaken. 

De nieuwe weg is ingeslagen, maar we zijn er nog niet. Het is niet erg om onderweg twijfels te hebben, te struikelen en heel wat beren op de weg te zien. Ik blijf aan de zijlijn meewandelen tot zolang nodig is om de brokken te lijmen en de beren aan de kant te duwen. 

Als de wil en de goesting naar verbetering er is, dan volgt de rest automatisch. Niet morgen, maar in korte tijd.