ER WAS EENS ...

Wanneer een gevoel een valse realiteit weergeeft.

Het was ergens eind november en dat is het moment dat menig boekhoudkantoor op het puntje van de stoel gaat zitten en met hun cliënteel in gesprek gaat over het jaareinde. Welke kosten worden er nog verwacht, welke omzetten zal je hier tegenover kunnen zetten en wat is het vooruitzicht op je resultaat voor dat jaar.

De boekhouder van mijn toenmalige klant was daar nog niet mee bezig en dat hield in dat Jan (niet zijn echte naam) zijn eigen gedachten begon te vormen over hoe zijn boekjaar geweest was. Hij keek er met grote tevredenheid op terug. Er was hard gewerkt, er waren mooie projecten geweest en het team was uitgebreid. Dat maakte dat Jan een positieve slotsom voor zichzelf maakte.

“Weet je”, zei hij tegen mij, “het is zelfs zo goed geweest dat ik nog een nieuwe camionette besteld heb, want anders moet ik te veel aan de belastingen geven.”

Ik werkte op dat moment al een paar maanden samen met Jan en deed de verwerking van zijn bedrijfsadministratie. Mijn mond viel letterlijk open toen hij zijn contentement uitte. Hoewel ik geen volledig beeld had van zijn bedrijfssituatie, was mijn gevoel minder positief gestemd want ik had wel zicht op wat er buiten ging en wat er binnenkwam. Maar zoals ik zei, ik miste mogelijk elementen om het complete plaatje te zien.

Bij aanvang van onze samenwerking had ik hem voorgesteld om een financieel overzicht te maken, maar dat hoefde niet. Gebarende naar zijn hoofd voegde hij eraan toe dat hij het allemaal wel opgeslagen had en wist hoe de vork aan de steel zat.

Half december belde Jan me geheel onverwacht en de toon was allesbehalve vrolijk. Hij voelde zich genoodzaakt om de samenwerking stop te zetten.

Hij had een gesprek met zijn accountant gehad en dat was als een koude douche binnengekomen.

De cijfers waren helemaal niet goed. Er was geen enkele reden tot euforie en de aankoop van de bestelwagen had hij nog net op tijd kunnen annuleren.

Om zijn bedrijf overeind te houden moest hij per onmiddellijk heel drastische beslissingen nemen en keuzes maken die tegen zijn natuur in gingen. Zijn verslagenheid was groot.

Dit verhaal is geen fictie. Het is echt gebeurd.

En het gebeurt vandaag nog altijd bij heel wat ondernemers.

Het gaat over het verschil tussen ‘denken’ dat je het weet en het ‘echt weten’ omdat je het meet.
Het gaat over het verschil tussen je laten leiden door je bedrijf of jij die je bedrijf beheert.
Het gaat over het verschil tussen de dingen aan het toeval overlaten of controle nemen.

Omdat bedrijfscijfers mij dermate boeien, krijg ik heel dikwijls verhalen via mijn entourage over collega-ondernemers wiens lippen ver onder de waterlijn staan. Vaak heel schrijnend.

En meestal denk ik ook tegelijk: waarom toch?
Waarom doe je dit jezelf aan?
Waarom laat je het zover komen?
Waarom ga je zelf niet op de rem staan?
Wat maakt dat je je laat meeslepen?
En waarom vind je het zo moeilijk om hulp in te roepen voor het kalf niet meer te redden valt!??

Ik zou er een stevig boek over kunnen schrijven, maar het zou er één zijn om met een doos zakdoeken naast je te lezen.

Geld uitgeven is een stuk makkelijker dan verdienen.

Zo kreeg een ondernemer het professioneel advies dat hij moest durven investeren. In zijn bedrijf, in zichzelf, in zijn toekomst. Dat zou de oplossing zijn alles.

De wereld zou dan zien dat hij bestaat en als vanzelf aan zijn deur komen aanschuiven. Het bedrijf bestaat vandaag niet meer.
Het putje was te diep geworden en helaas niet meer te vullen.

Een nieuw jaar. Nieuwe voornemens.

Verhalen als deze zijn zo triestig, maar maken mij vooral boos.
Laat het jou niet overkomen dat je op het punt komt van no return.

Een financieel gezond bedrijf draagt positief bij aan jouw gemoedsrust.
Betekent dit dat het allemaal vanzelf zal gaan? Nee, uiteraard niet.
Maar geld is wat jouw bedrijf doet draaien. Zonder geld blijft het niet overeind, hoe goed je ook bent in je vak.

Ja, maar….

Aha, de lijst van de terugkerende excuses!

Elk jaar opnieuw maak ik mijn eigen financieel plan. Het is de ruggengraat van mijn bedrijf en het vertrekpunt voor alles. Het geeft mij zicht op mijn toekomst en mijn realiteit. Het doet mij nadenken over wat ik wil doen, hoe ik het kan doen en ook wat ik zeker moét doen om het te doen slagen.

Het is mijn controletoren die ervoor zorgt dat mijn vlucht vlot vertrekt en zonder brokken weer landt op het einde van het jaar.

Januari is bijna achter de rug en de goedbedoelde en gekke voornemens zijn intussen van de baan. Dat geeft tijd en ruimte in je hoofd voor het echte werk.

Maak van 2024 het jaar waarin je het anders doet, waarin je controle neemt, waarin je meet en weet.
Het jaar waarin je geen enkele uitgave doet die niet voorzien was, waarin je sturing geeft aan wat er moet binnenkomen.

Het jaar waarin jij de financiële toevallen voorgoed bant uit je bedrijf.